HARRY JACOBS
1987
Prins HARRY I
Ut Sezoehns-uëverzig
Op 21 december 1986 werd met sukses het lidmaatschap van de Federatie van Heerlense Karnavalsverenigingen aangevraagd. De Raad van Elf van De Eekheuëre zag er volgens de notulen van 3 januari 1987 als volgt uit: Pierre Boots, Bart Cuijpers, Rob Dijcks (President), John Franssen, Wil Fleurkens, Ger Jansen (Prins), John de Klerk, Ger Koks (Voorzitter), John Rozendaal, Geert van Rijswijk, Ben de Schouwer, Math Stassar (Sekretaris), Wilco Schuivens, Lei Vankan (Penningmeester), Paul Willeme.
De nieuwe fraaie verenigingsorde was pas 16 januari 1987 gereed. Tot dan moest de oude JCL-orde nog soelaas bieden. Zaterdag 10 januari 1987 was het grote moment. De Eekheuëre ondergingen toch min of meer hun vuurdoop. Sjpaskapelle Vlot Kapot en Bont en Blauw begeleidden de Raad de hele avond.
De Winkbülle met Sjtadsprins Jo II en De Schwelmennekes waren de gastverenigingen. Orkest Pee-Point verzorgde de muzikale omlijsting. Een groot Eekheuëre-hol werd binnengereden, een grote met eikebladeren en boomtakken versierde kist. Ut Eekheuëre werd zogenaamd uit zijn winterslaap gewekt en de ontlading was uniek.
De toen 34-jarige Prins Harry (Jacobs) I was zo’n enorme verrassing, dat het heel even stil was in de zaal. Toen iedereen zich realiseerde wat er gebeurd was, was de reaktie enorm. Achter in de zaal werd plots gezongen en gesprongen.
Niemand had gedacht dat Harry Jacobs dit ooit zou doen, ook al omdat hij ‘t er vanaf 1 januari 1987 nadat de kandidatenfolder was uitgebracht, te dik bovenop had gelegd.
In Friture ‘t Trefpunt schreeuwde hij op een zondag dat hij echt Prins zou worden. Velen herinneren zich zelfs de oefensessie die Harry in die friture hield: alaaf roepen, salueren, polonaise lopen!
Klanten liepen achter hem aan. In de zaak en zelfs buiten op straat. Geen mens die eraan dacht dat Harry echt aan het oefenen was!
Al jaren was hij benaderd, al jaren had hij de boot afgehouden. Totdat hij tegenover de prinsekommissie de bevrijdende woorden sprak: “Zal ik het dan toch maar eens doen?” Daarmee werd een nieuw tijdperk met een nieuwe generatie Prinsen ingeleid.
C.v JCL was volwassen geworden.
De Eekheuëre kregen vanaf nu ook rijpere Prinsen. Veelal gesettelde huisvaders.
Prins Harry I heeft duidelijk de toon gezet. Een man met uitstraling die meteen na de proklamatie in zijn toespraak duidelijk liet weten, wat hij zich van De Eekheuëre en zijn prinsschap voorstelde.
De receptie werd in de HKB-zaal druk bezocht met als hoogtepunt de serenade van Muziekkorps St.Josef.
Patrick Klinkers mocht zich de eerste jeugdprins noemen onder de nieuwe naam van De Eekheuëre.
Het Vreugsjoppe in het HKB was op 1 februari 1987 een nieuwe aktiviteit.
De jeugdprinseproklamatie op 15 februari 1987 werd samen met JCL georganiseerd. Maar liefst 240 aanwezigen zagen dat Patrick (Klinkers) I, zich als nieuwe Jeugdprins presenteerde.
Op karnavalsdinsdag deden José van Hoof, Gonda Vervuren en Ria Hummel hun belofte gestand, om als The Swinging Girls een speciaal voor Prins Harry I ingestudeerde dans te brengen. Zij hadden de weddenschap verloren door niet te geloven dat Harry Prins werd.
Jammer dat het Gilde van de Blauwe Schuit besloot om na 12 jaar trouwe medewerking niet meer in de optocht van het Eikenderveld mee te trekken. Overbelasting was de reden.
Dat jaar dacht een voor onze gemeenschap onbekende organisatie, genaamd Artiesten-Promotie-Limburg, ‘n gat in de markt gevonden te hebben. Zij organiseerde op zaterdag-, zondag- en maandagavond karnavalsbals in het HKB. De Eekheuëre werden niet bij de organisatie betrokken. Dat had ook geen zin gehad, want het bestuur zag daar toch geen brood in. En terecht, naar achteraf bleek. De avonden flopten enorm. Gelukkig had dat geen enkele invloed op de gangbare Eekheuëre-aktiviteiten. Want die slaagden weer fantastisch. Een heerlijk seizoen.
De naam De Eekheuëre was na ‘n drietal maanden al perfekt ingeburgerd. Alsof het nooit anders geweest was!
In september 1987 verschenen zowel in het Limburgs Dagblad als in De Limburger grote koppen over een andere karnavalsvereniging in de wijk: “Rechter moet beslissen over De Schwelmennekes.” En: “Penningmeester start nieuwe vereniging in Eikenderveld.” De Schwelmennekes gingen van Café Eikenhof naar Trefcentrum ‘t Loon.
In Café Eikenhof werd de nieuwe vereniging De Eikenjonge opgericht. Het deed de geloofwaardigheid van het Eikenderveldse Karnaval geen goed. Drie verenigingen in zo’n kleine wijk. Velen zagen door de bomen het bos niet meer. Al moet gezegd worden, dat De Eekheuëre als ervaren bosbewoners, door de onenigheid bij de andere verenigingen, zich als representant van de wijk steeds sterker profileerden.